Tioman Island - Zuid Chinese Zee

ZATERDAG 19 JULI 2014

Gisteravond hebben de kinderen nog een mooi groot hart getekend in het zand en versierd met honderden steentjes. In het hartje stond de leeftijd die onze lieve vriendin Jeanette vandaag is geworden (bij ons is dat ongeveer 6 uur eerder dan in Nederland). Helaas kunnen we haar niet even een dikke knuffel geven maar ook hier denken we veel aan haar en haar gezinnetje en horen gelukkig via de whatsapp goede berichten en af en toe een foto uit Meerwijck!

Morgen zit ons bezoek aan Pulau Kapas Turtle Valley er al weer op en we hebben potverdorie nog geen enkele grote turtle in het wild gezien. Deze dag moet het er toch van komen. Na weer een heerlijk ontbijtje gemaakt door onze gastvrouw gaan we toch maar even „over de berg” naar de andere kant van het eiland. Ons resortje Kapas Turtle Valley ligt namelijk aan een privé baaitje en om bij de andere stranden te komen moet je eerst over een berg. Al hijgend en proestend komen we aan de andere kant aan.

Bovenop zagen we ook dat je met een padje de jungle in kan gaan maar na het verhaal van Silvia dat ze elke avond de varanen vlees te eten geeft aan de achterkant van de keuken en het feit dat ze vorige jaar nog een 5 meter lange python naar de mainland hebben gebracht omdat ie alle katten op at op het eiland zien we een jungle tochtje niet meer zo zitten. Raymond zou ons natuurlijk mietjes vinden maar ja, hij is een ook een getrainde survivelaar die zijn roots heeft liggen in „het zevenbruggetjes bos” van Meerwijck en daarbij alle afleveringen heeft gezien van Bear Grylls op Netflix om maar te zwijgen van de survival gear die hij heeft in tegenstelling tot ons ;-)

Aan de andere kant van de berg ligt een mooi baaitje waar als je een beetje het water inloopt allerlei groenachtig gras groeit onder water. Brad had al aangegeven dat vaak in dit groene gras de schildpadden te vinden zijn. Helaas is het wat winderig en dat betekent dat je minder zicht hebt dan normaal door het zand wat van de bodem door het zeewater wordt vermengd. Ons Sony cameraatje doet het prima onder water (we hebben alleen in Dubai een nieuwe gekocht omdat de oude toch af en toe een error op het scherm gaf en we niet het risico wilden lopen dat we geen goede foto’s konden maken).

Na een half uurtje snorkelen schreeuwde ik naar de anderen „turtle turtle turtle” maar het beest, die normaal zeer sloom oogt, zwom er al een gek vandoor. Ik zette natuurlijk de achtervolging in maar baalde dat ik net de camera aan Robin had gegeven die als een gek nu naar met toe kwam zwemmen (zonder flippers nog wel want schattie had last van een blaartje op zijn rechterteen). Gelukkig nam Si de camera over en als „mevrouw X” in haar goede tijd zwom ook zij achter de turtle aan … jeetje wat kan zo’n beest snel zwemmen in vergelijking tot hoe langzaam ie is op het land. Maar gelukkig hij staat op de foto en op de film dus we hebben het bewijs dat we weer een wild dier hebben gezien. Na het snorkelen hebben we nog een paar mooie kiekjes gemaakt van dit deel van het eiland. Echt een schitterend stukje natuur hier met hagelwitte stranden, de palmbomen de ruige rotsen en het kristal heldere water.

Zo langzamerhand liep het al weer richting 12:00 uur en dat betekent dat we weer aanschuiven bij Silvia aan de lunch tafel waar we dit keer gaan voor een soort shoarma wrapje, wat salami-achtige tosti’s en daarbij een koud wit wijntje. Na de lunch doen Si en ik even de after lunch exercise (dutje op ons strandbedje) en gingen de jongens kajakken. Wat drinken en eten mee en met een zwemvest aan stapten ze in de 2-persoon kajak om door de steeds woester wordende golven de baai uit te roeien.

Ze hadden het plan om naar Gem Island te gaan. Dit is een klein eilandje waar baby schildpadjes worden gefokt. Na een uurtje of 2 waren ze nog niet terug en werden we toch wel wat ongerust. Dus dan maar toch even weer over de berg en langs de vele baaitjes aan die kant van het eiland kijken waar ze bleven. Na een uurtje wandelen zagen we de twee Bakker broertjes al ploeterend roeien tegen de stroom in. Om de paar meters moest Wesley toch even pauze hebben want het was wel heel zwaar (of zoals hij het ‚s avonds tijdens het eten zei „Dat kajakken dat is ook geen fuck aan”).

Het was weer een heerlijk luier dagje waar we de rest van de dag vulden met een beetje chillen op de zitkussens met uitkijk over de zee onder genot van wat tortilla chips met salsa (slechts 7,5 ringget) met koud Tiger biertje er bij en daarna heerlijk dineren met dit keer supergrote gamba’s gebakken in knoflook olie met stokbrood en aïoli. Helaas was dit onze laatste dag op het eiland en hebben we morgen weer een reisdag.

Tegen 09:30 worden we opgehaald door de boot die ons naar de mainland brengt en vanuit daar moeten we de kust van oost-maleisië afdalen richting Singapore. Bij het plaatsje Mersing zullen we de boot moeten nemen om richting Tioman Islands te gaan in de Zuid Chinese zee. Toch wel gek als je dit schrijft en beseft waar je nu met je gezinnetje je bevindt … echt aan de andere kant van de wereld en wat is het super hier en hebben we nog geen enkele tegenslag gehad dan een muggenprik of een blaar op een rechterteen. Daarom zijn we nu ook de „Blije” en „Gelukkige” Bakkertjes.

ZONDAG 20 JULI 2014

Nog 1 keer lekker ontbijten en dan zit het Pulau Kapas avontuur er op. Ik wil iedereen aanraden die hier ooit in de buurt komt om naar het resort van Silvia en Peter te gaan. Het is hollandse verwennerij in een aziatische sfeer op een lokatie waar je alleen maar van kunt dromen.

Na een dikke afscheidsknuffel worden we met de boot weer teruggebracht naar de haven vlakbij Terengganu waar onze auto staat. In het havenplaatsje slaan we bij een lokaal klein supermarktje nog wat eten en drinken in en probeer ik bij een klein bank gebouw wat geld te wisselen. Helaas ook dit keer geen geluk. Geld wisselen dan wel geld pinnen is in dit deel van Maleisië best wel lastig.

Wel is men heel vriendelijk en nadat ik aangaf dat ik uit „Holland” kom staan er een paar mensen om mij heen die proberen duidelijk te maken dat ze het heel erg vinden voor ons dat er zoveel mensen uit Nederland zijn overleden bij de vliegramp afgelopen week. Ook de twee bank bewakers met het lijkt wel afgezaagde shotguns komen er bij staan en geven me een hand en knikken met hun hoofd uit beleefdheid. We gooien de spullen in de auto en bepalen via de Tom Tom waar we heen moeten.

Het lijkt er op dat we eerst een stukje snelweg kunnen nemen die in aanbouw is. Via wat kleine weggetjes met af en toe koeien op de weg die je de weg versperren komen we bij een snelweg en kunnen we toch 150 kilometer gebruik maken van deze nu nog gratis snelweg. Daarna moeten we het doen met 2-baans weggetjes langs de kust die ons langs kleine dorpjes leidt met af en toe een soort kampong met allemaal dezelfde huizen. Al met al moeten we een uur of 8 reizen maar het is zeker geen opgave want tijdens de reis blijf je je ogen uitkijken en is het moeilijkste eigenlijk voor mij om mijn ogen op de weg te houden.

Af en toe stoppen we gewoon om toch even de aapjes die langs de weg staan te voeren of een varaan van zeker 1,5 meter die langs de weg ligt op de foto te zetten, al was die dan dood. Aan het einde van de middag komen we aan in Mersing en gaan we gelijk maar even naar de Yetti om te kijken waar we morgen de tickets moeten ophalen en hoe laat onze boot vertrekt richting Tioman. Daarna zoeken we een hotel dichtbij de haven en checken in.

Even lekker douchen en daarna nog even het havendorpje in want zo na zonsondergang wordt het echt heel druk in de restaurantjes omdat de lokale bevolking dan weer mag eten ivm ramadan. Na wat prullaria aankoop zoals slippers en Beats van Dr Dre koptelefoons van 5,00 euro (Normaal de echte voor 299 euro in Nederland) gaan we op zoek naar een chinees restaurantje.

De chinese keuken is toch wel een favorietje en na de goede ervaring in China Town van Terengganu proberen we een soortgelijk restaurantje te zoeken. Vaak zijn dit niet de meest mooi uitziende restaurantjes maar zijn het met TL-licht verlichte ruimtes met plastic stoelen en tafeltjes. We bestellen een paar grote flessen Asahi bier en kijken op de menukaart. Heerlijk al die gerechten en ook fijn dat de kids gewoon alles proberen. De les van vroeger „eerst proberen en daarna mag je zeggen of je het lekker vindt of niet” heeft toch geholpen. Na nog een paar flessen Asahi bier lopen Robin en Wes een beetje waggelend en giebelend terug naar het hotel. Nog even een lekker milkshake achtig ijsje voor onderweg mee en dan gaan we slapen wat morgen moeten we om 07:30 uur al bij de Yetti zijn.

MAANDAG 21 JULI 2014

Om 06:15 gaat onze wekker en worden we wakker om na een simpel ontbijtje (was op Pulau Kapas toch wel wat lekkerder bij Silvia) richting de Yetti te gaan. Sigrid haalt de tickets terwijl de jongens de tassen uit de auto slepen. We worden er al wat bedreven in dat „in - en uitpakken”. We schrijven onze namen op de passagierslijst met paspoortnummers. Terwijl je je naam op zo’n lijst zet flits er toch wel even door je hoofd „o, ja, dat zijn natuurlijk die lijsten die bijna niet te ontcijferen zijn wie er nu wel en niet op de boot zitten als ie kapseist”.

Inmiddels zijn we halverwege Tioman als ik dit verslag aan het typen ben en als jullie het lezen betekent dat we veilig aangekomen zijn. Al moet ik wel zeggen dat de boot aardig heen en weer gaat op de golven en dan is het op een stoeltje zitten in het onderste ruim toch niet een heel lekker gevoel. Ach, de kids denken er in ieder geval niet over na want Jenna luistert Najib Amhali, Wesley luistert muziek op zijn „Beats van Dr Dre” en Robin heeft al drie keer gewonnen met Fifa 14. Si daarentegen kijkt wel aldoor naar de hoge golven die haar raampje voorbij vliegen.

Na 1,5 uren varen komen we bij het eiland Tioman aan maar wij moeten pas bij stop 3 er uit. Langzaam varen we langs de kust van het grote eiland. Het eiland is zeker groter dan Pulau Kapas want de berg op het midden van het eiland is echt groot (later lees ik dat de berg bijna 3200 meter hoog is) en dus ook logisch dat ie ‚s morgens in nog wat mist gehuld is maar gelukkig schijnt ook hier het zonnetje lekker en zal de temperatuur ook nu wel weer oplopen tot een graad of 35. Als we aankomen in de haven worden velen belaagd door allerlei verkopertjes van excursies die je hier kan doen op het eiland.

Natuurlijk kun je op vele plaatsen snorkelen van Coral Island tot aan Monkey Bay maar ook kun je de bergen (3200 m) in om de watervallen te beklimmen. Het lijkt er echter op dat het al een tijdje hier niet geregend heeft dus grote watervallen zullen het niet zijn lijkt me. Bij de haven is er een shuttle bus naar het Resort wat ongeveer 15 minuten rijden is. Het is best nog wel een groot eiland. We rijden onder de grote poort door en zien links de tennisbanen al liggen en rechts ligt er een uitgestrekte 9 holes golfbaan waar schitterende palmbomen staan afgewisseld met diverse kleuren struiken en bloemen.

Het is echt weer een toplocatie die onze Seis heeft uitgezocht. Na ingecheckt te zijn, wat ook goed georganiseerd gaat, worden we door een open busje naar onze strandvilla’s gebracht. We hebben een villa met uitzicht op de baai en het strand waarbij de twee appartementen aan elkaar verbonden zijn. Het zijn heerlijk grote kamers met airco en propellers aan het plafond om de koude lucht door de hele ruimte te blazen. Na onze spullen in de kamer te hebben gebracht lopen we gelijk richting het grote zwembad dat uitkijkt over het strand. Nou, die worden 4 hele zware dagen denk ik. Deze dag wordt een dagje heerlijk relaxen; lekker zwemmen, langs het strand lopen voor een paar mooie kiekjes, lekker lunchen (wat ook hier weer zeer goed is) en tot slot ‚s avonds even hangen in de strandbar.

DINSDAG 22 JULI 2014

Heerlijk hoor zo’n airo met 2 propellers aan het plafond. Betekent namelijk dat je je gewoon onder je dekbedje kan inpakken als je ‚s ochtends wakker wordt. Na een bakkie koffie op de veranda met uitkijk over de baai kijken we naar twee mooie zeilschepen die in de baai liggen. Je vraagt je toch altijd af wat voor soort mensen dat zijn en waar ze vandaan komen en waar ze naar toe gaan. Ik zie het er bij ons ook nog wel eens van komen; gewoon een jaartje lekker de wereld rond. Al zijn wij geen zeilers dat „rond de wereld” lijkt ons zeker wel wat en als je ziet hoe geweldig dit soort bootjes in de baai liggen moet je toch concluderen dat dat soort mensen echt van het leven genieten! Na het eerste bakkie wordt het tijd om aan te schuiven bij het ontbijtbuffet. Robin is helemaal in zijn sas want sinds de dominicaanse republiek heeft ie weer eens pannekoekjes met vanille saus en chocolade saus.

En de rest van het ontbijt is ook echt super met verschillende broodjes, verse fruit, diverse yoghurts/muesli’s etc. We willen net gaan liggen op onze bedjes bij het zwembad om even uit te buiken of Mr Varaan loopt ook even het zwembad binnen onder Si haar bedje door … Inmiddels zijn we wel wat gewend dus met een „ksssjt ksssjt …” jagen we het beestje naar de buren.

Helaas kom ik er zelf achter dat een groot deel van mijn insuline nog in de auto ligt die natuurlijk op het mainland staat. Gelukkig heeft men ook hier diabetes … en worden we bij de receptie perfect geholpen. De security man brengt mij in een busje naar de „government farmacie” en voor dat ik het weet staan er 2 dokters en 3 zusters om mij heen en wordt druk in het Maleis gesproken over dat buisje insuline die ik mee had genomen. Ergens uit een heel klein koelkastje haalt een andere dokter soortgelijke buisjes te voorschijn (iets andere titel maar die ga ik voor de zekerheid nog maar even checken bij de apotheek in Hoogezond telefonisch). Na 15 ringget (3 euro!!!) te hebben afgerekend bedank ik iedereen en wordt netjes weer op de beach afgeleverd door de vriendelijke security man.

Tijdens het ritje vertelt de man in gebrekkig engels wat over het eiland en kom ik er achter dat je vlak buiten ons resort van die mooie javaanse brommertjes kunt huren. Later die dag loop ik even met Robin daar heen om te vragen of het mogelijk is de brommers te huren maar op het moment dat we over de golfbaan daarheen lopen komen een varaan tegen van zeker 1,5 meter groot (echt geen Bakker lul verhaal ;-) die voor ons over de weg onder 1 van de huisjes verdwijnt. Bij de brommer verhuurder regelen we 3 javaanse brommers.

Later blijkt dat het 4 versnellingsbrommers zijn waar we natuurlijk allemaal nog geen ervaring mee hebben. Ook Robin, de enige met een echt brommer rijbewijs, nog niet. Na wat uitleg en een paar kleine rondjes bromt Si er met Wesley achterop vandaar richting het verderop gelegen dorpje. Robin op zijn eigen brommer en Jenna bij mij achterop volgen snel maar Si is bijna niet bij te houden zo snel sjeest ze op haar javaanse versnellingsbrommer. Na een bezoek aan het dorpje bij de haven gaan we met ons allen in de eerste versnelling de bergen in. Ongelofelijk spannend zo op de brommer op een padje dwars door de natuur waar we apen zien wegspringen voor ons de bomen in en als we stoppen ons brutaal aankijken van „wat mot dat hier?”. Na 8 kilometer door de bush komen we bij een dorpje uit die er toch wel even wat anders uitziet dan ons luxe resort.

Het is een soort oud vissersplaatsje waar simpele huisjes zijn omgebouwd tot rent-a-house voor backpackers. We drinken een colaatje voor omgerekend 50 eurocent (snap dat toch niet hoe het kan dat het zelfde blikje cola bij ons gewoon al 2 keer duurder is in de supermarkt) en stappen voor het donker wordt weer op ons javaanse brommers. Bij een beekje ziet Jenna nog een grote varaan met de kop net boven het water. We stoppen even om wat foto’s te maken. De natuur is hier echt prachtig … ik blijf dit echt vinden en ik ben zoals mensen weten nou niet echt een natuurliefhebber pur sang.

Op de terugweg moeten we met de rem op de voet naar beneden rijden en schiet mama met Wesley achterop er ineens met een noodgang vandoor. De blonde krullen van Wesley wapperen in de wind en ik zie een doodsbang kereltje achterop zitten die aan mij en Robin voorbij sjeest. Si kijkt ongeveer zoals het emo icon met die grote ogen op de iPhone en later blijkt dat bij het remmen ze in 1 keer de gashendel voor opendraaide.

Gelukkig komen we weer veilig aan bij ons resort en wassen we het nodige zweet uit onze bilnaad door een duikje te nemen. ‚s avonds dineren we nog in het grote restaurant bij de beach en worden we toegezongen door een Maleisische lokale band die veel weg hebben van de Beach Boys qua muziek. Als een nederlands meisje karaoke begint te zingen op het podium en het hoort alsof er een gangbang van katten aan de gang is (al vindt ze zelf van niet denk ik) zoeken wij onze bedjes op om heerlijk te gaan slapen. Morgen weer een nieuwe „relaxte” dag denk ik maar ;-)